یکی از استادان ما ساعت زنانه ای داشت که همیشه آنرا میپوشید و ما خنده 

میکردیم.

بعدا کشف شد که آن ساعت از دخترش بوده ک فوت شده است.

قلب های هستند که درد میکشند اما حرف نمیزنند.

در دانشگاه موی ساختگی (کلاه گیس) از سر یکی از محصلین به زمین افتاد و بقیه خندید و ریشخندش کردند 

وقتی معلم سرش را پایین کرد تا مو را بلند کند دخترک با صدای لرزان پر از گریه گفت: سرطان موهایم را ربوده است.

بعضی اوقات حرف ها و خنده های ناسنجیده درد را زیادتر میکند.

و طفلی بالای قبر مادرش میگریست و می گفت: 

مادر جان برخیز و در کارخانگی همراهم کمک کن معلم مرا در مقابل شاگردان میزند و میگوید مادرت تنبل و بی پروا است که کار خانه گی را درست نمیآری .

بعضی گپ ها قاتل اند.

یاد مان باشد 

هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد متوجه رفتار مان باشیم.

باحرمت واحترام