*اگر خداوند به یکی از بندگانش اراده خیر نماید ذکر و یاد خود را به گوش او می رساند و اگر چنین اراده ای برای او نداشته باشد او را از شنیدن ذکر و یاد خود منصرف می کند.
*خداوند در قرآن می فرماید:
*?وَلَو عَلِمَ اللَّهُ فیهِم خَیرًا لَأَسمَعَهُم? [الأنفال: 23]
و اگر خداوند در آنان خیری می دید به آنان (ذکر و یاد خود را) می شنواند.
بنابراین مومنان درک می کنند که اگر خداوند بنده ای را به جاهایی کشاند که در آنجا پند و موعظه ای در جریان است و بحثی از قرآن در میان است، خداوند برای آن بنده اراده خیر نموده است و آن بنده باید آن موقعیت را نعمتی از جانب پروردگار بداند.
