نامه ­ای به پدر و مادرها??

نوشته : دکتر حسّان شمسی باشا

ترجمه: خالد ایوبی نیا

روزی خانم معلمی ‌از دانش آموزانش در مدرسه­ای ابتدایی خواست انشایی بنویسند که در آن هر چه دلشان می­خواهد از خداوند درخواست کنند..دانش آموزان انشای خود را نوشتند و به خانم

معلم تحویل دادند، خانم معلم بعد از بازگشت به خانه مشغول خواندن انشای دانش آموزانش بود … انشای یکی از دانش­آموزان، احساسات خانم معلم را تحریک و سبب سرازیر شدن اشک از

چشمانش گردید..همزمان با گریه­ی خانم معلم شوهرش وارد خانه شد.. پرسید: عزیزم! چرا گریه می­کنی؟.گفت: موضوع انشای یکی از دانش آموزان… بگیر خودت بخوان!شوهرِ خانم معلم

شروع به خواندن انشای آن دانش­آموز کرد که نوشته بود:پرورگارا! امشب از تو درخواست بسیار ویژه دارم ! مرا به یک تلویزیون تبدیل کن!..خانواده­ام در اطرفم حلقه زنند.. و سخنم را جدی بگیرند

!..و من محل توجه ایشان باشم… بدون قطع کردن سخنانم یا توجیه سؤالهایی، به من گوش فرا گیرند!می­خواهم توجهی که به تلویزیون می­شود حتی هنگامی‌که کار نمی­کند، را به دست

آورم.می‌خواهم هنگامی‌که پدرم از سر کار بر می‌گردد حتی هنگامی‌که خسته است، همراهم باشد..می‌خواهم مادرم حتی هنگامی‌که اندوهگین و محزون است باز هم به من علاقه نشان

دهد!..می‌خواهم برادران و خواهرانم برای به دست آوردنم با یکدیگر جر و بحث کنند..می‌خواهم احساس کنم خانواده­ام همه کارها را در گوشه­ای رها می‌کنند تا بخشی از وقتشان را در کنار

من سپری کنند.ودر پایان هرچند آخرین خواسته­ام نیست.. الهی! از تو می‌خواهم مرا به گونه­ای قرار دهی که بتوانم آنان را خوشبخت کنم و سبب رفاه و آسایش همه شوم..ای پروردگار!

چیزهای زیادی از تو نمی‌خواهم…تنها از تو می خواهم که مانند یک تلویزیون باشم.شوهرِ خانم معلم انشای کودک را تا پایان خواند و گفت: الهی! این کودک چقدر فقیر است و پدر و مادرش

چقدر بد هستند!خانم معلم باز هم گریه کرد و گفت : این انشا را فرزند ما نوشته است!…¤ دوستان و بزرگوارانم! فرزندانتان را بر اساس محبت تربیت کنید نه تنبیه و بازخواست….با فرزندانتان

مهربان باشید… با آنان گفتگو کنید.. با آنان شوخی کنید.. احساسات آنان را درک کنید..به خاطر خوشحالی آنان اظهار خوشحالی و شادمانی کنید و بخاطر غم و اندوهشان غمگین و ناراحت

شوید.احوال تک تک آنان را جویا شوید.. به دور از چشمانشان مراقب رفتار آنان باشید… زیرا این روش شما را برشناخت آنچه در دل دارند و آنچه در نفسشان پنهان است کمک می‌کند..زیاد

بچه­ها را تهدید و تنبیه نکنید… بلکه به روش تشویق پناه برید..و به فرزندانتان با تنبیه و گاهی دادن پاداش و جایزه، تنوع ببخشید.با زبانی که برایشان قابل فهم بوده و با آن آشنا باشند حرف

بزنید.سبب شادمانی و خوشحالی آنان شوید و بر تسلی خاطر آنان با چیزهای مباح حریص باشید.. در این امر پاداشی بزرگ در پیش به دست خواهید آورد.

آن لحظه های شادمانی و خوشحالی را غنیمت بشمارید تا اینکه هرگونه که می‌خواهید و دوست دارید آنان را توجید کنید و هر گونه افکار ارزشمندی را می‌خواهید در وجودشان به وجود آورید